Der chli Nachtfalter, um dä wos i dere Gschicht hüt geit, isch bimene abglägne Stall grad underem Dach deheime gsi. Näbem Stall steit es Huus, wo Vater u Mueter mit zwöi Chind wohne. Ume Stall um häts e Bitz Land gha u allz isch vomene grosse Wald umschlosse gsi.
Am Morge, we die erschte Sunnestrahle über d Tannespitze hei afa uf ds Schindeldach schyne, isch der Falter losgfloge. Är hät ufem Land, wo di schönschte Blueme blüeje, die farbige u stolze Schmätterlinge gsuecht. Bim Erschte won är ufere Blueme hät gfunde, isch der Falter näbe dra ga lande u hät dä prächtig Summervogel gfragt: «Darfi chli mit dier vo Blueme zu Blueme flüge?» Der Schmätterling hät der chli Falter nume usglachet u gseit: «Nei, was dänkisch o. Du gsehsch so grau u wüescht us. Gang furt, i wetti di ned i mire Nöchi ha du graua Nachthudel.»
Der Falter hät sich ned la abbringe u isch zum nägschte witergfloge. Aber jedesmal häts tönt «gang furt, du ghörsch ned zu üns.»
Jede Tag hät der chli Falter probiert sich mit de prächtige Schmätterlinge azfründe u jede Abe isch är ganz duuch u trurig wieder gäge Heim.
Wos du isch Nacht worde u d Stärne am Himmel hei afa strahle, hät der chli Falter sini Bhusig wieder verlah u isch ids Fischtera usi ufe Spitz vor höischte Tanne gfloge. Är hät drum d Stärnemueter, di gröschti u hellschti vo allne Stärne gsuecht u zue ra gseit: «Bitte Stärnemueter, mach us mier e wunderschön farbiga Schmätterling, tue mer miner graue Flügel überfärbe, dass mi niemer meh uslachet u wott furt ha, mach doch bitte, dass alli stuune, wesi mini Flügel gseh.» 
D Stärnemueter hät ne nume ganz lieb agluegt u ihm zuegwunke, hät aber gar nüt gseit. Gli druf isch der chli grau Falter wieder Heim. D Hoffnig hät är nie ufgäh eines Tages doch als wunderschöna Schmätterling ds erwache.
Jeda Morge hät är d Flügel usbreitet u ghoffet, dass si statt em trüebe Grau wunderbar farbig sige worde u jedes Mal hät är müesse merke, dass är no genau glich usgseht wie die andere Tage dervor.
Einisch amene chalte Herbschtabe, hät di alti Üle däm Schouspiel vom chline Falter zuegluegt u derbi ghört, was är der Stärnemueter offebart hät.
Di alti Üle isch ganz nah zum chline Falter häre gfloge u isch ufem Ascht grad näbe ihm glandet. Das chli graue Gschöpfli isch erchlüpft u hät ganz überstürzt wäle dervo flüge. «Blib da, chline Falter,» seit d Üle. «I tue der nüt, i wetti dier aber öpis ganz wichtigs verzele.» Der Falter hät grossi Ouge gmacht. Ganz ghüür isch es mu de scho ned gsi so nah näbe der grosse alte Üle. «I beobachte di jetz scho mänge Abe,» seit d Üle «u ha vernoh, was di ganz gross Wunsch isch. Weisch chline Falter, d Stärne chöne dier di Wunsch ned erfüle, es isch ned i ihrere Macht.» Der Falter luegt ganz entüscht gäge Bode u sis grosse Härz isch fasch i zwöi Teileni zerbroche. «Es git aber,» seit si «ei Nacht im Jahr, wo sich alli guete Chräft mit de Stärne vereine. I ha ghört, dass i dere Nacht ei ganz grosse Wunsch uf der Wält i Erfülig geit.» Jetz hät der Falter wieder ufgluegt u ne bsundere Glanz hät mu i sine Ouge gseh. «Ei ganz grossa Wunsch seisch?» fragt der Falter. «Säg, wänd isch de di bsunderi Nacht? Bitte, i muess das wüsse.» «Das darfsch du scho wüsse.» meint d Üle. «Es isch d Nacht vorem erschte Wiehnachtstag, dänd dörfe d Stärne e chli vo ihrem Stärnestoub uf der Ärde verteile u ei ganz grosse Wunsch erfüle.» « Ei ganz grosse Wunsch…» chüschelet der Falter, bedankt sich bir Üle u flügt gäge Heim.
Der chli Falter hät scho gwüsst, dass är normalerwys im Winter, also o a Wiehnachte, i sire Bhusig blibt u bis im Früehlig töif u fescht schlaft.
«Aber hüür blibeni wach,» dänkt är, «hüür wotti ned schlafe u am heilige Abe mi gross Wunsch de Stärne verzele.» U so isch der Falter bim erschte Schnee i si Spalt underem Dach verschwunde, hät gwartet, die Tage bis Wiehnachte afa zrugg zele u hät fescht probiert wach ds blibe.
E chalta Windstoss hät der chli Falter plötzlich gweckt u erchlüpft. « My troscht, i be igschlafe!» Ganz vorsichtig luegt är jetz us sim Versteck usi u gseht bim Huus dür ds Stubefänschter wie d Mueter dranne isch der Wiehnachtsboum ds schmücke. «I be no ned ds spat,» dänkt är sich, «i has ned verpasst.» U ne grosse Stei isch ihm ab em Härze ghit.
Wos hät afa inachte, isch der chli Falter füra gschlüffe, losgfloge u hät wieder uf di höischti Tanne wäle ga lande. Es isch aber wahnsinnig chalt gsi u im Winter isch der chli Falter no gar nie gfloge. D Chelti hät sich schwär uf sini Flügel gleit u statt höier u höier, isch är ging wi töifer u töifer gfloge, bis sich schliesslich sini Flügel ganz styf vor Chelti nümme bewegt hei. Der chli Falter isch wie nes Loubblat im Herbscht ganz sanft u liecht gäge Bode gsäglet. Bewegigslos u starr vor Chelti isch der chli Falter im Schnee gläge. Truurig u erschöpft hät är numeno wäle schlafe. Sini leschti Hoffnig ufenes wunderschöns Chleid isch verfloge u ganz entüüscht hät är si Chopf i Schnee gleit.
Da plötzlich häts ne tucht, es tüegi i sine Flügel afa chützele u chrüsele. Es wohlig warms Gfüehl isch i chli Falter gfahre u wo är si Chopf wieder glüpft hät, gseht är hunderti, ja tuusigi vo glitzerige u strahlende Funke über ihm u um ihn um isch es ganz hell worde. Der chli Falter hät gar ned gwüsst was ihm da passiert. Vor luter Stuune hät är ned emal gmerkt, dass der Vater ufem Heimwäg ganz i sire Nöchi isch blibe stah. «Was isch de das da im Schnee?» brummlet der Vater. Är nimmt der Falter ganz vorsichtig i sini Hand u treit ne wie ne wärtvolle Schatz gäge Heim. Chuum deheime hät der Vater sis Fundstück der Mueter u de beide Chind zeigt wo usem Stuune fasch ned si usi cho. «Was bisch de due für nes einzigartig schöns Wäse?» seit d Mueter. «I weiss genau, a weles Plätzli dass du häre ghörsch.» Sie nimmt em Vater der chli Falter vorsichtig ab u setzt ne z oberscht ufe Wiehnachtsboum. Der Falter hät scho wieder ned gwüsst, was ihm passiert u wieso di ganzi Familie ihn mit so grosse verwunderete Ouge aluegt. Wo är aber sini Flügel usbreitet u wott losflüge, gseht der chli Falter plötzlich, dass tuusigi vo chline glitzerige Stärne sini Flügel verziere. Ds ganz Zimmer u sogar vorem Fänschter häts glüchtet, glitzeret u gstrahlet. Dem Falter isch vor Glück fasch sis Härz blibe stah. «Isch mi ganz gross Wunsch ächt jetz würklich i Erfülig gange?» Stolz u voller Fröid isch är uf sim Platz z oberscht ufem Wiehnachtsboum blibe stah, hät sini Flügel usbreitet, dass e jede sini Pracht hät chöne gseh.

Vo dere Wiehnachte a, hät sich d Gschicht vom strahlende Wiehnachtsfalter überall uf der ganze Wält afa umhaverzelle u sider steckt mu zoberischt ufe Wiehnachtsboum e grosse Stärn, i Erinnerig a das Wunder vom Wiehnachtsfalter.